Έρστεντ, Χανς Κρίστιαν

(Hans Christian Oersted, Ρουντκέμπινγκ 1777 – Κοπεγχάγη 1851). Δανός φυσικός. Στην αρχή εργάστηκε ως φαρμακοποιός στη δουλειά του πατέρα του και κατόπιν σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Έγινε βοηθός στην ιατρική σχολή του ίδιου πανεπιστημίου (1800), καθηγητής της φυσικής και της χημείας (1806) και τέλος διευθυντής του πολυτεχνείου της Κοπεγχάγης (1829). Τιμήθηκε από την Ακαδημία Επιστημών του Παρισιού (1842) και διορίστηκε μέλος του ανακτορικού συμβουλίου (1850). Θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές του ηλεκτρομαγνητισμού. Η μεγαλύτερη συμβολή του Έ. στον τομέα αυτό ήταν ένα πείραμα –που φέρει το όνομά του– με το οποίο αποδεικνυόταν ότι σε αγωγό που διαρρέεται από ηλεκτρικό ρεύμα, σχηματίζεται μαγνητικό πεδίο. Το πείραμα έγινε με τη χρήση της μαγνητικής βελόνας. Τα συμπεράσματα του Έ. δημοσιεύθηκαν αργότερα στο έργο Πειράματα σχετικά με την επίδραση της ηλεκτρικής σύγκρουσης στη μαγνητική βελόνα (Βερολίνο, 1920). Η ανακάλυψη αυτή ώθησε σε έρευνες που έγιναν από τους Πόγκεντορφ, Φαραντέι κ.ά. και οδήγησαν στην οριστική εδραίωση του ηλεκτρομαγνητισμού. Ασχολήθηκε ακόμη με θέματα μηχανικής και χημείας: σε αυτόν οφείλεται η ανακάλυψη του πιεσόμετρου, ενώ κατόρθωσε να χλωριώσει το αργίλιο. Έγραψε Εγχειρίδιο μηχανικής φυσικής (1844) και πολλές άλλες μελέτες. Για τη συνεισφορά του στην επιστήμη τιμήθηκε με το μετάλλιο Κόπλεϊ της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου. Το 1937 η ένωση των Αμερικανών καθηγητών φυσικής αθλοθέτησε με το όνομά του ένα τιμητικό μετάλλιο για τους καλύτερους καθηγητές.